De Belgische filosoof en fietser Marc Van den Bossche: ‘fietsen is een vorm van verdiepte waarneming’. Het ‘lokt een roes uit die onze gewone ervaringen intenser maakt. Fietsen maakt mijn denken vrij.’ Fietsen is een vorm van zoemmeditatie, het zoemen doen de bandjes. Fietsen is een antidepressivum dat werkt. Van den Bossche schrijft in zijn boek Wielrennen: ‘grenzen verkennen op een fysieke manier en de naakte ervaring in het nu, leiden er in extremis toe dat de gedachten je aanwaaien, dat je denken bruist, dat je de fysieke conditie van je moraal op peil houdt. De inspanning mag echter het pure genieten niet overwoekeren, en dat is nu juist de kunst; het lichaam moet de geest aansturen, en dat is nu juist de kunde: het vergt oefeningen in afzien (en het vrijmaken van endorfines waardoor de runner’s high ontstaat, de werking van dopamine en serotonine) en dat sportief beulswerk stuwt ons naar het geestelijke om daarvan meer te genieten.
Een meer basale waarde wordt beschreven door voormalig profwielrenner Maarten Ducrot: ‘Het is net als bij de cowboys’, Wanneer die samen een tocht hadden volbracht, was er een onverbrekelijke band ontstaan. We rode together. Dat is wat wielrennen ook doet, op alle niveaus.’
BWTC - Ede 